నిజమయిన సాఫల్యం

ఇలాగే జాతుల విషయంలోనూ ఉంటుంది. ఉదాహరణకు ఏదైనా ఒక జాతి నీతి మార్గాన్ని వదలిపెట్టి అన్యాయం, అధర్మం, అవినీతి, అక్రమం, అత్యాచారాలు చేయడమే పనిగా పెట్టుకుంటుంది. అయినా దేవుడు ఆ జాతిని శిక్షించకుండా వదిలేస్తాడు. పై పెచ్చు దానికి ఎన్నో భౌతిక వస్తువులిచ్చి మరింత సుఖసంతోషాలు అనుభవించే అవకాశాన్ని ఇస్తాడనుకోండి. అప్పుడు దేవుడు ఆ జాతిని తన కటాక్షవీక్షణాలతో చూస్తున్నాడని అర్థం కాదు. వాస్తవం ఏమంటే దేవుడు ఆ జాతికి పెద్ద పరీక్ష పెట్టాడు. ఈ సంగతి తెలుసుకోకుండా ఆ జాతి తన తప్పుడు దారిలోనే పడి కొట్టుకుపోయింది. అందువల్ల దేవుని ఆగ్రహమే ఆ జాతిపై పడుతున్నట్లు భావించాలి.

ఒకవేళ ఆ జాతిపై అది చేసిన అన్యాయం, అక్రమం, అత్యాచారాలకుగాను ఏదయినా ఆపద విరుచుకుపడితే దాంతో అది కళ్ళు తెరవవచ్చు. చేసిన తప్పుడు పనులకు పశ్చాత్తాపం చెంది సరైన మార్గాన్ని అవలంబించవచ్చు. కాని అలా ఏ ఆపద రాకుండా సుఖాల మీద సుఖాలు కలుగుతూ ఉంటే ఆ జాతికి కనువిప్పు ఎలా కలుగుతుంది? ఎందుకు పశ్చాతాపం చెందుతుంది? ఇక దారికి ఎందుకు వస్తుంది? పైగా ఆ జాతి భోగభాగ్యాలలో ఓలలాడుతూ మరింత విశృంఖలంగా వ్యవహరిస్తుంది. ఈ విధంగా దేవుని ఆగ్రహానికి ఇంకా దగ్గరవుతుంది.

దీనికి భిన్నంగా దైవ భావన, నీతి, న్యాయం, ధర్మం, సత్యం, సచ్ఛీలం ఉన్న చోట దేవుని అనుగ్రహం కురుస్తుంది. ఎవరయినా ఒక మనిషి సజ్జనుడు. నిజాయితీపరుడు, పరోపకారి, వాగ్దానపాలకుడు, దయారహృదయుడు, దైవం పట్ల భయభక్తులు కలవాడు అయి ఉన్నాడనుకోండి. ఇలాంటి మంచి వ్యక్తి ఒకవేళ దుర్చర కష్టాలకు లోనయితే, దేవుని అనుగ్రహం అతనికి దూరమైందని, అందుకే ఇలా కష్టాల రూపంలో అతనిపై దేవ శిక్ష పడిందని భావించడం పూర్తిగా పొరపాటు. నిజానికి అతను అనుభవిస్తున్న ఈ కష్ట పరిస్థితి దేవుని ఆగ్రహం కాదు, ఆయన కారుణ్యానికి ప్రతిరూపం.

కంసాలి బంగారాన్ని బాగా కాల్చి కరగబెడతాడు. చివరికి అందులోంచి మేలిమి బంగారాన్ని తీస్తాడు. అలాగే ఒక మోమిన్కు కష్టాలు వచ్చినప్పుడు అతను దేవం వైపునకు మరలుతాడు. ఈ స్థితిలో తన పొరపాట్లు ఏమిటో గ్రహించి, దైవం వైపునకు మరలడం అతనికి చాలా సులభతరమవుతుంది. అతనిపై వచ్చిన కష్టాలకు పరిహారంగా వుడు అతని చిన్న చిన్న పొరపాట్లను మన్నిస్తాడు.